کشورهای آسیای مرکزی از جمله قزاقستان و ازبکستان برای صدها سال به خاطر لباس کشتی نوجوان و سنت های غنی کشتی خود مشهور بوده اند. منطقه ولگا روسیه نیز به دلیل مدارس کشتی که این هنر را از کودکی آموزش می دهند، مشهور است.
در واقع، ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه در سنین جوانی زمانی که در مسکو زندگی می‌کرد، آموزش کشتی را دید.
کشتی از قرن شانزدهم زمانی که امپراتوران مغول این ورزش را وارد زمین خود کردند، در هند رواج یافت.
امروزه به دلیل تلاش دولت برای ترویج این ورزش، کشتی گیران هندی را می توان در بسیاری از مسابقات بین المللی یافت.
ایالات متحده پیشگام کشتی مدرن در دهه 1800 بود. تکامل این ورزش در آمریکا اغلب به جورج اسنایدر نسبت داده می شود که در سال 1842 باشگاهی را در فیلادلفیا تشکیل داد.
امروزه کشتی گیران آمریکایی به لطف استعدادهایی مانند دانیل کورمیر، دارنده مدال طلای المپیک و جان سینا، فوق ستاره دبلیو دبلیو ای، بر صحنه جهانی تسلط دارند.
کشتی فرنگی، کشتی آزاد مردان و کشتی زنان (کشتی آزاد زنان) همگی از ورزش های المپیک هستند.
پانکراسیون آماتور، کشتی با کمربند و کشتی ساحلی سه مورد دیگر هستند. پس در مجموع پنج رشته کشتی در المپیک وجود دارد.
اولین تورنمنت کشتی مدرن المپیک در سال 1881 در آتن برگزار شد. فقط دو قانون برای همه کشتی ها اعمال می شد:
کشتی گیران نمی توانستند هیچ گونه لباس محافظ بپوشند و مجبور بودند دستمال یا پارچه ای را بین دندان های خود به عنوان محافظ دهان نگه دارند.
در سال 1900 تعداد پرتاب های مجاز در یک مسابقه از سه به پنج افزایش یافت. در سال 1908، شرط پوشیدن روسری برای کشتی گیران برای مردان و زنان مطرح شد.
در سال 1912 شرط قرار گرفتن کشتی گیران زیر وزن معین برای مردان نیز مطرح شد. این تنها تغییراتی است که در قوانین کشتی المپیک در طول تاریخ آن ایجاد شده است.
علاوه بر این قوانین، آماتورها مجاز به شرکت در مسابقات پانکراسیون در روزهای اولیه المپیک بودند. اما این قانون خیلی زود کنار گذاشته شد
کشتی با کمربند در دهه 1950 در بلغارستان اختراع شد و در سراسر جهان محبوب شد.
کشتی ساحلی در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 توسط آمریکایی ها توسعه یافت و اکنون توسط مردم در سراسر جهان انجام می شود.
